In mijn blogs zal ik de hardstyle-scene vanuit een sociologisch perspectief benaderen. Dit betekent dat ik het abnormale normaliseer en het gewone zal vervreemden. Het doel is om alle aspecten rondom hardstyle op een educatieve manier bloot te leggen, ter wille van het realiseren van meer begrip voor de scene. Hierbij verkondig ik geen waarheid. Mijn stukken zijn enkel essays – afgeleid van het Franse woord essayer: poging tot. Ze zullen velen vervelen, maar hopelijk voor anderen als voer voor het brein dienen.

Het is alweer een tijd geleden, maar Warface, Deetox, Delete en het nieuwe trio 3 The Hard Way kregen de mogelijkheid om Hard Bass 2016 snoeihard af te sluiten. Een gedeelte van de hardstyle scene heeft bij dit team hun vingers afgelikt, maar ik niet. Ik stond erbij en keek ernaar. Wat een gerag. Wat een wanorde. Wat een desillusie. Het bracht geen enkele emotie bij me naar boven en bovenal heb ik geen enkel memorabel moment gehad tijdens de set. Ik voelde me net een goudvis; zonder bewustzijn rondzwemmend in een GelreDoomse vissenkom.

Nu zullen velen op hun tenen zijn getrapt. Echter gaat dit artikel niet over de vermoeiende wellus-nietus-discussie rondom de verschillende stromingen binnen hardstyle/rawstyle die uitmondt in een al even vermoeiende als voorspelbare conclusie: men verschilt van smaak. Mijn mening hierboven is daarom ook uiterst irrelevant. Relevanter is de vraag, hoe het komt dat rawstyle zich, als Obelix gevallen in een ketel vol met speed, evolueert? Waarom heeft men de constante drang om op zoek te gaan naar de grenzen van de esthetiek – schoonheid – van rawstyle?

“Music is an expression of our inner creativity. It’s our gift so we should have the choice for its direction”
– B-Front – Inner creativity

De esthetiek van rawstyle draait om chaos, rebellie, anarchie en distantie van het heersende – bijna alle lyrics, titels, trailers en festivals gaan over, of identificeren zichzelf met, deze waarden. Zijn aanhangers kunnen daarom ook gezien worden als anarchisten die zich zoveel mogelijk distantiëren van het gangbare. Zo ontstaat er een scene die wordt gecontroleerd door een fysische-cirkel van gedwongen innovatie en afkering tegenover de mainstream. De constante drang om zich te distantiëren van enige vorm van mainstream wordt zo een ware obsessie.

“Disciples of the roughest. We’re rebels to the grave. Our testimonies blood written. Destruction is our domain”
– E-Force – Blood Written

De fysische-cirkel leidt ertoe dat er constant nieuwe producers opstaan die zich rebelleren van het heersende en zich een vernieuwende chaos, anarchie en rebellie eigen maken. Zo zijn producers die nu “mainstream” raw draaien, bijvoorbeeld Digital Punk, Ran-D, B-Front en Crypsis, allen voormalige producten van de rebellie tegen het toenmalige mainstream. Het gevaar in de onveranderlijke zoektocht naar nieuwe rebellie is dat het leidt tot oppervlakkigheid, kleurloosheid en inspiratieloosheid. De esthetiek wordt niet meer gevormd door chaos en rebellie, maar ís chaos en rebellie, waardoor creativiteit, artisticiteit en emotie ondergeschikt worden. Het afwijzen van esthetiek is dus risicovol, omdat chaos en rebellie in elk tegenargument hun eigen bestaansrecht kunnen claimen, tot een punt waarin er geen basis van rationele actie meer over is.

In de continuïteit van de fysische-cirkel is rawstyle beland in een sound wat ik voorlopig bestempel als ‘Industrial-raw’: de sound die Team Red op Hardbass heeft laten horen. De invloeden hiervan reiken ver en steeds meer mainstream producers experimenteren in hun nummers met deze industriële sound. Toch gaat deze sound door de traditie van dwangmatige innovatie niet dominant worden. De radicalen onder ons voelen zich continu verjaagd door de mainstream – de leden van Team Red stond ook alweer op het “mainstream” Hard Bass – en zullen constant de fluïde grenzen van rebellie, chaos en esthetiek blijven opzoeken.

“Rebellion, uprising, or insurrection is a refusal of obedience or order. It may therefore be seen as encompassing a range of behaviours, aimed to destroying, or taking over, the position of an established authority”
– Radical Redemption – Civil Disobedience

Vernieuwende underground producers zullen telkens weer worden ontdekt. Zij zullen kortstondig gevierd worden onder de fanatieken, waarna ook deze sound wordt opgezogen in de mainstream-massa. Een nieuwe esthetiek van rawstyle zou hierna ontstaan, waarin zowel de beluisteraars als producers zich zullen en kunnen schikken. Wat deze nieuwe esthetiek wordt is een mysterie. Esthetiek is namelijk fluïde, eindeloos en verandert constant en kan niet worden gevat in het universele. Wat wel met zekerheid kan worden vastgesteld, is dat de esthetiek van rawstyle zich, getrokken door de anarchistische en rebellerende aanhang, blijft evolueren. Het is in deze onvoorspelbaarheid, onwetendheid en oncontroleerbaarheid waardoor rawstyle (en hardstyle) blijft verassen en fascineren. Voor de buitenwereld vaak bestempelt als primitief en simplistisch, maar voor de inzittende vaak even complex als majestueus.

“Look at me now ‘cause this is what you made me. Rebel to the grave there’s no way to barricade me”
– Ran-D & Digital Punk – Rebel to the Grave.

Foto door: Rudgr.com