In mijn blogs zal ik de hardstyle-scene vanuit een sociologisch perspectief benaderen. Dit betekent dat ik het abnormale normaliseer en het gewone zal vervreemden. Het doel is om alle aspecten rondom hardstyle op een educatieve manier bloot te leggen, ter wille van het realiseren van meer begrip voor de scene. Hierbij verkondig ik geen waarheid. Mijn stukken zijn enkel essays – afgeleid van het Franse woord essayer: poging tot. Ze zullen velen vervelen, maar hopelijk voor anderen als voer voor het brein dienen.
Gunz for Hire is sinds enkele jaren één van de leiders op het gebied van live-acts. Deze “kings of the underground” hebben het beeld de Amerikaanse gangsters aan het begin van de 20e eeuw – gevoerd door Hollywood – zich eigen gemaakt. Misschien wel het meest tot de verbeelding sprekende aspect van Gunz for Hire, naast hun muziek, zijn de typerende maskers. De Amerikaanse/Italiaanse fenotypen, de rode wangen met typerende sproeten en de strepen die van de mondhoeken over de kin lopen creëren bijna een macabere gloed. Maar Gunz for Hire heeft slechts een klein aandeel in de rol die de wereld van het masker heeft ingenomen in de hardstyle scene. Wat is de relatie tussen maskers en hardstyle?
Hoewel Angerfist en Art of Fighters in de hardcore scene misschien wel de trendsetters zijn in het gebruik van het masker, hebben Radical Redemption (live), Hard Attakk, Warface (live), Gunz for Hire en vele anderen dit symbool zich eigen gemaakt. Hoewel het masker een decoratieve functie heeft – zoals hierboven beschreven – vertegenwoordigt het ook een alter ego. De identificatie met de “originele” artiest wordt door het masker bemoeilijkt, zodat de producer een nieuwe identiteit kan aannemen en er een passende sound bij kan creëren. Hierdoor zorgt het masker ervoor dat men niet meer is wie hij/zij is, maar kan zijn wie hij/zij wil worden.
Daarnaast verstaan deze producers de kracht van het maskers om door anonimiteit de nieuwsgierigheid van de mens te wekken. Niet wetend wat er achter het masker afspeelt kan de persoon die het masker draagt voor de buitenwereld iedereen zijn. Menig hardstyle act (bijvoorbeeld Hard Attakk) heeft van deze anonimiteit en nieuwsgierigheid gebruik gemaakt om hun ‘act’ te hypen.
Ook in het festival publiek zijn er vaak individuen die hun gezicht geheel, of half, bedekken met een masker. Dit kan zijn omdat de drager zijn idool wil imiteren door hetzelfde masker te dragen, maar is er meer. Wanneer men, door een masker, zijn gezicht bedenkt, beschermt men zich voor enige identificatie. Als na wordt gegaan dat op aftermovies, sommige mensen als Campina-koeien hun derde maaginhoud staan te herkauwen, kan worden bevat dat maskers zeer effectief kunnen zijn om te voorkomen dat je voor bekenden als een van deze herbivoren wordt geïdentificeerd.
Echter is het gebruik van maskers niet alleen een kwestie van het verweren tegen identificatie, maar het zorgt er ook voor dat elke (en dus ook geen enkele) identiteit kan worden aangenomen. Door je gezicht te verbergen worden menselijke aspecten gecamoufleerd – men is niet meer wie die is. De menselijke naaktheid wordt hierin weggenomen door een muur van zekerheid, anonimiteit en zelfvertrouwen. Voor de buitenwereld is de persoon niet meer herkenbaar en wordt het niemand. De drager zelf kan zich zo, geheel door de vibratie van de muziek, laten leiden naar een nieuwe wereld achter het masker.
Wat de toepassing van het masker ook mag zijn, dat dit object een rol inneemt in de hardstyle scene mogen duidelijk zijn. Producers en het publiek zullen het masker blijven gebruiken om alter ego’s te creëren en te spelen met identiteit en identificatie. Tot slot zou het fijn zijn als de makers van aftermovies de Campina-koeien wat minder in beeld brengen. Op deze manier wordt je bijna gedwongen, als je anoniem wilt blijven, een masker te dragen en veranderen festivals weldra in een nieuw Venetiaans carnaval.
Foto’s door: Rossumedia
