“This music is what unifies us. It is in our blood, our DNA.” Decibel springt met zijn nieuwe anthem, geproduceerd door Ran-D, in op het collectiviteitsgevoel dat de hardstyle community zo kenmerkt – een gevoel van saamhorigheid dat op een festival vreselijk bevredigend kan werken. We erkennen tijdens het festival onbekenden als onze gelijken en behandelen deze als hervonden vrienden. Het gevoel van broederschap is zo speciaal dat het, op enkele nationale feestdagen en het nationaal voetbalelftal na, nauwelijks waar te nemen is buiten de wereld van het festival. Dit sterke collectiviteitsgevoel zorgt ervoor dat ver buiten de grenzen van het festival wordt gesproken van een heuse community; een hardstyle community. Maar wie behoren tot deze community? Wanneer ben je lid van deze community? Wat maakt de hardstyle community?
We spreken dus van een hardstyle community. Echter, de meeste individuen kennen elkaar niet, weten niet van elkaars bestaan af en zullen elkaar – na alle waarschijnlijkheid – nooit spreken. We kennen nauwelijks één procent van de honderdduizenden die luisteren naar dezelfde klanken, maar ons gevoel (Decibel spreekt van bloed en DNA) vertelt ons dat wij met vele anderen van deze muziek genieten. Binnenin de schedels van individuen vindt dus een proces plaats dat ons laat inbeelden dat wij met vele, voor altijd onbekenden, een gemeenschap vormen. Omdat wij maar weinig leden van de gemeenschap kennen is de hardstyle community, net zoals bijna alle gemeenschappen, een ingebeelde community. Dit betekent niet dat de community maar een fantasie is. Het is ingebeeld omdat de leden lid zijn van de gemeenschap waarvan ze de meeste andere leden nooit zullen ontmoeten. Ons brein (en dus inbeeldingskracht) zorgt ervoor dat, ondanks dat we elkaar niet kennen, ons toch verbonden voelen met elkaar. Waarschijnlijk is de kracht van het festival dat deze ingebeelde community (voor een klein deel) in werkelijkheid kan worden waargenomen.
Een perfect voorbeeld in hoeverre individuen zich verbonden voelen met de hardstyle community deed zich twee weken geleden voor. Op 21 April postte Wasted Penguinz het volgende op Facebook: “People say they are Hardstyle, I’m saying we are Euphoric Hardstyle!! LIKE IF U AGREE!!!!!!!”. Hiermee haakten de twee producers uit Zweden in op de discussie die de hardstyle community al tijden in zijn greep houdt. De controversiële post werd, zoals verwacht, door veel mensen met woede ontvangen. De mannen van Wasted Penguinz werden uitgemaakt voor haatzaaiers die de polarisatie (deling) van de hardstyle gemeenschap aan het voeden waren. Het is typerend voor het krachtige collectiviteitsgevoel binnen de gemeenschap dat individuen (over de hele wereld) defensief reageren op mogelijke bedreigingen van de hardstyle community.
De meeste individuen binnen de hardstyle community kennen elkaar niet en zullen elkaar hoogstwaarschijnlijke nooit leren kennen. Toch is het gemeenschapsgevoel binnen de hardstyle community zo sterk dat mensen vanuit alle windrichtingen defensief reageren bij dreigingen over het mogelijk uiteenvallen van deze community – een community die wordt gevormd binnen de hoofden van zijn leden. Wat is het dat het collectiviteitsgevoel binnen deze scene zo sterk maakt? De muziek? De sfeer? De festivals? Of stroomt het door ons bloed en zit het in ons DNA? Wat het ook mag zijn, dit gevoel in mijn ogen wel een van de mooiste aspecten die de hardstyle scene kent.
Foto door: Rossumedia
