Dit is waarom wij alle feestjes zo hard missen

Door Wouter de Vink 02 november 2020

Wij festivalliefhebbers hebben het er maar zwaar mee. Het is inmiddels maanden geleden dat het coronavirus een dikke streep zette door alle evenementen, maar het voelt alweer als een eeuwigheid. Het gemis is zo groot, dat we zelfs een traantje kunnen laten om al deze onderstaande stommiteiten, die eerst nog vanzelfsprekend waren…

LEES OOK: Qlimax komt met next level audiovisual journey: ‘The Source’

Die verrekte festivalkriebels!

Nadat je alweer veel te vroeg wakker was, omdat je van alle kriebels letterlijk je bed uit springt, ben je voor je gevoel al urenlang aan het wachten. Na zieke kledingstress, appen met je vrienden in de speciale feest-groepsapp (met de meest debiele naam), en honderd keer checken of je alles bij je hebt, stap je nog steeds met een ziek ongerust gevoel de auto, bus of trein in.

Want ja, eenmaal bij het festivalterrein, dan pas beland je in de ene na de andere ‘ellende’. Je moet veel te lang wachten bij de ingang, Truus moet ook alweer voor de 6e keer naar de WC en de 600 jassen en tassen van je vrienden passen niet in het kluisje. Het gezeik is bijna voorbij: eerst nog even vlug munten halen en een klein beetje haasten omdat je favoriete DJ eigenlijk al begonnen is met draaien (“Zie je wel, WE HADDEN VEEL EERDER MOETEN VERTREKKEN!!”). Maar zodra je naar de stage toe loopt en je hoort het gebeuk van de muziek al van een afstandje, dan is het net alsof je naar het podium kunt vliegen. Kippenvel!

Dit is waarom we alle festivals zo hard missen

“Zo, nu kunnen we EIN-DE-LIJK beginnen”

Tuurlijk, je bent nu al drie keer gestruikeld over de houten vloer, en je komt erachter dat je je dopje bent vergeten. Terwijl je deze juist voor dit feest had gekocht! Ondertussen raak je de eerste verdwaalde vriend uit je groep alweer kwijt (ja, het is ALTIJD dezelfde) en lijkt er geen einde aan te komen. Je wilt gewoon feesten, hoe moeilijk kan het zijn?

Al dit gezeik is het toch allemaal waard. Want als alles eenmaal is gefixt, en je eindelijk met je vriendenclubje op de dansvloer staat, dan valt er een enorme last van je schouders af. Dat echte gevoel van ‘ik heb het voor elkaar’ en dat je nu twaalf uur lang nergens meer aan hoeft te denken; behalve kei- en keihard feesten. Dít gevoel is meteen het heerlijke begin van je feestdag.

Je kunt navigeren als de beste

Je kunt het al bijna niet meer voorstellen, maar ooit stond je tussen duizenden mensen feest te vieren. Jezus, wat is dit lang geleden… Want vroeger, toen Corona gewoon nog een biertje was, was het een gigantische opgave om je vrienden terug te vinden in die zee van mensen, als jij bijvoorbeeld even drinken was gaan halen.

Sta je daar met je goede gedrag: met een traytje vol drank voor je matties. Natuurlijk weer niet aan gedacht om even te onthouden waar je samen met de bende van ellende staat. Vlug even appen, want gelukkig is er altijd wel iemand in de groep die toch de hele dag op zijn of haar telefoon zit. En dan komt de encryptische routebeschrijving waar ze bij Lord Of The Rings een puntje aan kunnen zuigen. “We staan bij de 2e paal linksvoor, 10 meter naar het midden en dan achter die gast met een opblaasgiraffe!”

Het schuim is ondertussen van het bier af en de cola voelt al lauw, maar dat maakt niet uit. Jij zet je inwendige festival-TomTom aan. En dan lijkt het alsof de DJ jou nog eens extra loopt te kutten, door nét op dat moment ‘Links, Rechts’ te draaien. De dansvloer verandert in een springende tsunami, terwijl jij ondertussen 3 liter drank over de grond hebt gestrooid. Maar dan zie je die 3 meter lange vriend van je boven iedereen uittoren (altijd handig, zo’n maat), sprint je daar naartoe tussen het hele oerwoud van dansende lichamen, en ben je eindelijk weer op je plekkie. Hé-hé!

Dit is waarom wij alle feestjes zo hard missen festivals Defqon.1

Die gigantische hitte

Het maakt niet uit of het nou zomer of winter is. In de tent, de buitenlucht of in een stadion, maakt eigenlijk ook geen flikker uit. Er komt namelijk altijd een moment waarop de ruimte aanvoelt als de binnenkant van een magnetron: zó warm dat het is.

Je staat als een gek te wapperen met een (geleende of speciaal gekochte) waaier, ook al weet je na een tijdje niet meer of je het hier niet nóg warmer van krijgt. Dan is het ook nog eens zo druk, dat de gasten met de blote (maar vooral bezwete) bovenlichamen langs je heen glibberen. Gat-ver-damme. De gore druppels vallen van het plafond, maar je hoort opeens dat je favoriete nummer nummer begint. Ook al is het tropisch warm, toch ga jij alsnog helemaal uit je stekker wanneer die drop komt. Daarna moet je wel even gaan zitten om bij te komen, maar dit heb je er graag voor over.

Zelfs kleine dingen als deze missen we…

Allemaal van hetzelfde raketje eten (dit waren héle andere tijden)
2 munten voor 1 banaan!?
Je ziet geen klap van de stage, omdat er iemand voor je de hele tijd als een Jezus zijn vlag staat te showen
Je krijgt per ongeluk een elleboog van een voorbijganger in je gezicht, die wel meteen zijn excuses aanbiedt
Iemand vraagt spontaan of je even zijn drankje vast kan houden: “Ik moet nu écht even dansen!”
Je doktert van te voren de hele timetable uit, maar op het feest komt hier niets van terecht
“Godver, ik kan niet plassen…”

De praatjes met vreemde mensen

Vreemde mensen, we love it! Er gaat geen festivaldag voorbij zonder dat jij thuiskomt met 10 vriendschapsverzoeken en met de halve toko Instagram-accounts hebt uitgewisseld. Tuurlijk, de gesprekken gaan soms helemaal nergens over. Een “Hey, vet feestje hé?” of het uitwisselen van een bass face met een volstrekt onbekende die toevallig ook dat ene nummer kent, is vaak al genoeg voor een basis van echte vriendschap.

De grootste praatjesmakers staan altijd met hun rug naar het podium, of lijken wel de hele tijd bij de toiletten rond te hangen. Spontaan raak je met iemand aan de praat die vraagt waar je sigaretten kunt halen of waar je die lolly vandaan hebt. Vervolgens zijn jullie matties for live en feesten jullie nog uren samen door.

Zelfs die ellendige Dixies…

Nooit gedacht dat we dit ooit zouden zeggen, maar maanden geen feestje pakken, doet rare dingen met je. Je houdt het al een tijdje op, maar toch moet je uiteindelijk naar de WC. Er staat een gigantische rij bij de vrouwen (waarvan er altijd een aantal naar het heren-gedeelte gaan) en het lijkt wel alsof iedereen opeens spontaan moet poepen, zo druk dat het is.

Eenmaal aan de beurt, moet je eerst nog checken of er geen bom ontploft is of dat er nog WC-papier hangt. Het is ook nog eens 86 graden in deze plastic poepsauna, en je bent stiekem al 40 minuten weg van je vrienden. Maar zelfs wanneer jij boven de bril zweeft op 3 kilometer afstand, kun jij nog steeds aan het gedreun van de deur horen, welke track er op dat moment gedraaid wordt.

Als je alles zo leest, dan lijkt het een enorme lijst. Maar gek genoeg kunnen wij festivalliefhebbers al deze gebeurtenissen in een halve dag stoppen, en dan heb je het niet eens over alle avonturen op de camping.

We kunnen ons soms best irriteren aan al deze dingen, maar heel eerlijk: op dit moment zouden we niets liever willen. Nieuwe nummertjes horen op een gigantisch geluidssysteem, de confetti die je om de oren vliegt en de veel te lange terugreis… We all miss you. Wat mis jij het meest aan alle festivals?