“Social media is turning music into fast food,” zegt Liam Howlett van The Prodigy in een interview met Mixmag. De frontman van de legendarische rave-act haalt uit naar de vluchtigheid waarmee muziek tegenwoordig wordt gemaakt, gedeeld en geconsumeerd. “Ik haat het om over nostalgie te praten,” voegt hij toe, maar de boodschap is duidelijk: echte beleving, emotie en rauwheid worden steeds zeldzamer in een wereld van algoritmes en virale trends.
LEES OOK: Fan streept volledige discografie af tijdens 20 Years of D-Block & S-te-Fan
En hoewel Howlett vooral doelt op de bredere muziekindustrie, zijn zijn woorden ook herkenbaar binnen de hardstyle-scene, waar diezelfde balans tussen creativiteit, vernieuwing en authenticiteit voortdurend aanwezig is.
Fast food vs. fast release
Hardstyle-artiesten kennen de druk om constant te vernieuwen. Waar bands vroeger jarenlang op dezelfde hits konden teren, worden producers nu geacht elke paar maanden (of weken) nieuwe muziek te droppen om relevant te blijven. Warface verwoordde dat afgelopen jaar ook in de REBiRTH Podcast: “Bands touren hun hele leven met dezelfde hits, terwijl wij steeds sneller nieuwe muziek uitbrengen. We maken zoveel nummers dat we bij wijze van spreken elk jaar een album van twintig tracks kunnen releasen.” Zijn woorden schetsen precies die ‘fast release culture’ waar Howlett zich zorgen over maakt. De aandachtsspanne van luisteraars wordt korter, het creatieve proces steeds sneller.
Sound Rush vertelde in de eerste aflevering van dit seizoen van PLAFONDDIENST dat hardstyle-fans vaak kritischer zijn dan het gemiddelde poppubliek. Waar grote artiesten in andere genres vaak met dezelfde show kunnen toeren, verwachten hardstyle-fans juist constante vernieuwing. “Als je een set draait die twee of drie keer hetzelfde is, hoor je al snel ‘weer hetzelfde setje’,” aldus Sound Rush.
“Ik hoop dat het wel terugkomt dat mensen oudere tracks in de toekomst weer iets meer gaan waarderen in normale sets”
Liam Howlett zegt dat hij niet wil blijven hangen in nostalgie, maar The Prodigy bouwt wel verder op de rauwe energie van de jaren ’90: met nieuwe shows, nieuwe muziek en dezelfde DIY-attitude als toen. Dat is misschien de les die ook binnen hardstyle geldt: vernieuwing is krachtig, maar identiteit is wat blijft. De energie van de oude Qlimax-anthems, de emotie van een Defqon-moment, de verbondenheid van een echte community – dat is geen nostalgie, dat is de kern.
Waar The Prodigy zich verzet tegen de vluchtigheid van social media, is hardstyle juist de tegenbeweging: een genre dat nog steeds draait om fans, samenhorigheid en energie die je voelt in plaats van alleen maar scrollt. Toch is de waarschuwing van Howlett relevant: als we te veel meegaan in de snelheid, verliezen we de ziel. Of zoals Warface het hoopt: “Ik hoop dat het wel terugkomt dat mensen oudere tracks in de toekomst weer iets meer gaan waarderen in normale sets.”
Cover: Electric Love Festival
