Theracords: waar muziek en familie één worden

Door Kjeld Hooijmaijers 27 oktober 2015

Het is donderdag 12 september, 2013. Ik sta voor de spiegel, in een wc van een Van Der Valk. Alle kleur lijkt weggetrokken te zijn uit m’n gezicht en ik voel m’n handen lichtelijk shaken. Ik plens nog wat water in m’n gezicht om wat kleur terug te krijgen. Natuurlijk ben ik enthousiast om deze twee mensen te spreken. Pieter zelf ken ik al, en met Ingrid heb ik ook een beetje contact. Maar toch, een écht sollicitatiegesprek met de eigenaren van het Theracords label is spannender dan ik verwacht had. Ik steek m’n borst vooruit, zwaai de deur open en stap richting de vergaderzaal.

Als ik op dat moment had geweten wat het gesprek dat ging volgen voor mij betekende, was ik vast nog veel zenuwachtiger geweest.

Knusheid
Denk je aan Theracords, dan denk je aan de slogan. ‘Music produced from the heart’ spreekt boekdelen over waar dit label voor staat. Oorspronkelijk is het bedrijf in 2008 opgericht door Pieter Heijnen, oftewel dé Dj Thera, en zijn zakenpartner Ingrid Janssen. In eerste instantie werd het label hobbymatig opgezet, aldus Pieter. ‘Later zijn we pas gaan professionaliseren, daardoor hebben we altijd dat stukje toegankelijkheid en saamhorigheid weten te behouden’.

Die twee kenmerken van het label zorgen er namelijk voor dat Theracords al snel een warme en knusse uitstraling krijgt. Het publiek pikt dit op, en al snel ontstaat er een grote groep toegewijde fans, die zowel de muziek als de algemene sfeer van het label met open armen in ontvangst neemt. Het voelt op dat moment alsof er een hechte familie aan het ontstaan is.

Ook artiesten merken dat het label impact heeft, wat ze doet besluiten om de stoute schoenen aan te trekken en demo’s op te sturen naar Pieter. Christian Jensen is één van die mannen, die uiteindelijk aan boord van het label komt als Wavolizer. Christian over nadat hij getekend had: ‘Ik kwam heel snel in aanraking met de andere Theracords gerelateerde mensen. We hadden zo veel hilarische Skype en MSN gesprekken (toen dat nog leefde). Ik hield van die tijden!’ Het was duidelijk; Theracords onderscheidt zich zowel door haar muziek als door haar knusheid, voor fans en voor artiesten.

Ik loop de vergaderzaal binnen. Links achterin zie ik een man en vrouw aan een tafeltje zitten, met de ruggen naar mij toe. De man herken ik aan zijn postuur en het vest dat hij aanheeft. Ik wandel richting de tafel. ‘Zo, daar ben ik dan’, zeg ik. De twee draaien zich om en staan op. Pieter glimlacht breed en geeft me een hartelijke groet, alsof we al jaren vrienden zijn. En dat terwijl we elkaar maar één keer eerder hebben gezien. Ingrid schudt me zakelijk, maar toch ook vriendelijk de hand. ‘Fijn dat je er bent!’, zegt ze. ‘Ga lekker zitten, wil je wat drinken?’. De spanning die me een paar seconden geleden nog opvrat lijkt weg te ebben. Ach, het zijn ook maar ‘gewoon’ twee mensen, die toevallig bij het bedrijf werken waar ik aan de slag wil. ‘Ja, lekker. Doe maar een koffie alsjeblieft.’

Stempel
Dat ‘later-zijn-we-pas-gaan-professionaliseren’ ging plotseling erg rap. Inmiddels is Theracords een van de populairste raw hardstyle labels. De bloei van dit genre in het algemeen heeft het label geen windeieren gelegd. Niet alleen rijst de populariteit van haar huidige artiesten de pan uit, ook heeft Theracords een enorme lading nieuwe labelfans erbij. Deze luisteraars zijn uiteraard fan van de huidige sound van het label, maar daarnaast zijn ook zij erg vatbaar voor de gemoedelijke sfeer van het label. Ze verbazen zich over hoe dun de lijntjes zijn tussen fan en artiest. Voor Pieter is dit heel normaal: ‘We vinden het heel belangrijk om tijd te blijven steken in onze fans. Mede dankzij hun steun kunnen we blijven doen wat we doen. Dat wordt heel erg gewaardeerd.’

Ook de artiesten van het huidige Theracords zijn één grote hechte groep. Dat is iets dat Wavolizer, die in 2014 een ander muzikaal pad ging bewandelen en daardoor het label verliet, stiekem toch wel mist. ‘De communicatie van het label was intern altijd van top kwaliteit. Je kon zo makkelijk met iemand in contact komen, en mensen waren altijd vriendelijk en down to earth. Kortom: het voelde als een familie,’ aldus Christian.

Inmiddels is mijn mond droog van al het gepraat. Ik neem nog een slok van m’n inmiddels lauwe koffie, maar die lest de dorst niet bepaald. Toch blijven er maar woorden van m’n tong af rollen. Pieter knikt vaak, en ook Ingrid zie ik af en toe gefascineerd naar me kijken. We gaan dik over de geplande tijd heen, dus uiteindelijk wordt het gesprek afgekapt. ‘Bedankt voor je komst, we houden contact,’ zegt Ingrid. Ik kan niet aan haar blik aflezen of dat goed of slecht is. Pieter zegt er verder ook niets over, maar geeft me wel een dikke knipoog voordat ik me omdraai en wegloop. Heb ik het dan toch geflikt?

Happy together
Na het sollicitatiegesprek kwam ik intern aan boord bij Theracords. Twee jaar lang heb ik van heel dichtbij meegemaakt wat Theracords heeft meegemaakt. Daardoor heb ik mezelf afgevraagd wat Theracords nu exact is voor mij. Aan de ene kant is het natuurlijk een onderneming; een bedrijf dat geld moet verdienen, soms zakelijk moet handelen en soms moeilijke keuzes moet maken. Maar daarnaast zie ik in Theracords ook iets dat ik vooralsnog in geen enkel ander hardstyle bedrijf zie: ik zie een familie, gelinkt door muziek.

Ik zie een CEO die tussen het publiek uit zijn dak gaat tijdens optredens van zijn artiesten. Een Achterhoeks duo dat rondjes bier tapt en uitdeelt aan de bezoekers van hun eigen evenement. Een Australiër die alles achterlaat en naar de andere kant van de wereld verhuist, om zo dicht mogelijk bij zijn fans te zijn. Een vrouwelijke artiest die keihard knokt in een industrie die door mannen gedomineerd wordt, en daar alle lof voor krijgt die ze verdient. Maar ik zie meer dan alleen artiesten. Ik zie fans die stad en land afreizen om elk groot podium te bezoeken waar deze artiesten staan. Een bunker op Q-Base die haar adem inhoudt wanneer er een moment stilte gecreëerd wordt voor een overleden familielid. Ik zie tranen, glimlachen en bassfaces. Handen die omhoog gaan. Voeten die ritmisch bewegen. En ineens zie ik wat de slogan van het label écht betekent.

Het is dinsdag 18 augustus, 2015. Ik sta voor de spiegel, in een wc van een ander restaurant. Alle kleur lijkt weggetrokken te zijn uit m’n gezicht en ik voel m’n handen lichtelijk shaken. Ik plens nog wat water in m’n gezicht om wat kleur terug te krijgen. Natuurlijk ben ik enthousiast om deze mensen nog één keer te spreken. Pieter ken ik natuurlijk door en door, en ook Ingrid is inmiddels een open boek voor me. Maar toch, een échte afscheidslunch met de eigenaren van het Theracords label is spannender dan ik verwacht had. M’n tijd als Theracords medewerker zit er helaas op, maar dat maakt niet uit. Ik steek m’n borst vooruit, zwaai de deur open en stap richting de eetzaal. Bij iedere stap voel ik mijn hart kloppen, en ik hoor het ritme ervan in mijn oren. Dit is wat mij voor altijd zal linken aan deze mensen.

Dit is de ware music, produced from the heart.