Ik had mezelf drie jaar geleden hard uitgelachen als ik toen had beseft waar ik die nacht heen zou gaan. Adaro. Die naam zei me toen niks, maar nu des te meer. Hardstyle? Niets voor mij. De muziek was me te eentonig en de mensen zo anders dan ikzelf was. Ik zou er nooit aan kunnen wennen. Dacht ik.
Meteen bij binnenkomst pompte de muziek door mijn aderen. Hard, snel. Te snel. Kort daarvoor was ik met een groep de donkere nacht ingerend, half struikelend op mijn Vans, naar de taxi die ons zou brengen waar we nu waren. Zoveel nieuwe indrukken, stuk voor stuk overweldigend. Mensen die ik nog geen paar uur kende, maar waar ik nu mee in Takens stond. Verbondenheid. Ver weg van de camping, waar het leven ineens zo braaf leek in vergelijking met wat zich hier afspeelde.
Nooit had ik kunnen bedenken dat deze avond slechts het begin zou zijn. Het was een ervaring die me lang bij bleef, me stiekem achtervolgde en nooit meer is weggegaan.
Flitsende lasers. Mee de mensenmassa in. Wijntje hier, cocktail daar. Een tollend hoofd. Kwestie van mezelf overgeven aan alles wat ik niet ben. Te veel alcohol. Oppeppend. Zwetende mensen. Wat doe ik hier? Het leven hier was zo anders, mij zo vreemd. Op een helder moment besefte ik dat dit ook het leven was, alleen niet dat van mij. Niet aan mij besteed. Nog niet. I do it #MyWay.
Heel wat tracks zijn die avond de DJ-booth gepasseerd. Ik zou er daar geen van op kunnen noemen. Het zei me op dat moment niks, het deed me niks. De muziek dreunde ongetwijfeld nog lang na in mijn oren, zelfs toen ik heel wat uren later met een kater op het gras zat, terug op aarde van wat een heel andere wereld leek te zijn.
Mijn hartslag schoot omhoog bij het tempo dat de muziek inmiddels had bereikt. De mensen om mij heen leken geen rust te kennen en sleurde me nog maar eens opnieuw mee naar voren. Uitputtend.
Plakkende kleren en kapotte schoenen. Ongeschikt. Wist ik veel dat Nikes hiervoor gemaakt waren.
Er zijn van die nummers die ik nu al eeuwen lijk te kennen. Ik weet niet waarvan, maar het zou kunnen dat de wortels bij die ene avond liggen. Een van die nummers is het nummer ‘My Way’ van Ran-D. Onbewust heeft het waarschijnlijk meer met me gedaan dan ik toen dacht. Sommige dingen dringen tot je door, ondanks de staat van mijn bewustzijn die avond in Takens. Al luisterend naar de lyrics besef ik dat dit nummer prima de situatie beschrijft waarin ik me op die leeftijd bevond. Het gevoel wat onstaat bij dat nummer is me altijd bijgebleven.
Ruim een half jaar later bevond ik me dan ook wederom op een hardstyle feest. Zonder twijfel had ik ingestemd mee te gaan en deze keer wist ik dondersgoed wat me te wachten stond. Een nachtje doorhalen met geweldig gekke mensen om mij heen, begeleid door muziek en niet te vergeten een overdosis adrenaline. Energie die op zijn beurt het nachtje doorhalen compenseert en de cirkel weer rond maakt.
Muziek luisteren in de trein tijdens lange reizen. Hardstyle. Met vrienden een feest of een festival bezoeken. Hardstyle. Niet eerder was mijn leven door een bepaald muziekgenre lichtelijk in zijn greep gehouden. Ik zou het niet boven andere genres willen plaatsen maar het heeft zeker zijn eigen gewoontes, iets wat het speciaal maakt.
Vanaf dat moment versnelde het tempo richting eindstation hardstyle alleen maar. Ik kreeg een vriend, zo mogelijk een van de grootste hardstyleverslaafden die deze wereld kent. Voor mij geen weg terug. Toch is het gek te beseffen dat ik tegenwoordig niet alleen op hakken en Vans mijn weg nog vind. Mee de deinende mensenmassa in. Nikes aan. Haren bij elkaar gebonden. Ik had nooit verwacht dat mijn leven deze richting op zou gaan. Veel is er echter veranderd en het is snel gegaan ook.
Iets met 150 BPM.
